‘Ζούμε όλοι μία εθνική καταστροφή και μακάρι να μην ξανασυμβεί’.
Αυτή είναι η δήλωση του Προέδρου της Δημοκρατίας η οποία δυστυχώς εκφράζει τους περισσότερους έλληνες. Λέω δυστυχώς διότι με τον πιο επίσημο τρόπο αναδεικνύεται το πνεύμα και η νοοτροπία της σύγχρονης Ελλάδας. ‘’μακάρι να μην ξανασυμβεί’’.
Με το νόημα της λέξης ‘μακάρι’ κατάφερε ο κύριος πρόεδρος να περιγράψει την νοοτροπία της κοινωνίας μας. Γίναμε μοιρολάτρες. Περιμένουμε ότι με κάποιο μαγικό ή θεϊκό τρόπο τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα στο μέλλον. Αντιμετωπίζουμε το μέλλον ως κάτι ασαφές το οποίο ελέγχεται από κάτι πάνω από τις δικές μας δυνάμεις. Έτσι δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να κάνουμε ευχές η ακόμα και ευχέλαια.
Και όμως αυτή η νοοτροπία είναι εκείνη η οποία δημιούργησε την εθνική καταστροφή και η ίδια θα επιτρέψει ξανά να δημιουργηθούν και νέες.
Είναι η νοοτροπία της ελάχιστης προσπάθειας και της μέγιστης δικαιολογίας. Πάντα κάποιος άλλος φταίει: Οι εμπρηστές, ο κακός μας ο καιρός, τα δύσκολα παιδικά μας χρόνια ο θυμωμένος θεός και οι λοιπές συνωμοτικές δυνάμεις του σκότους και της δεισιδαιμονίας μας. Ποτέ δεν φταίμε εμείς.
Η νοοτροπία ότι στο τέλος κάπως θα τα καταφέρουμε και επειδή είμαστε ‘έξυπνοι’ και ‘μάγκες’ κάπως θα τα βολέψουμε. Θα λαδώσουμε, θα παρακαλέσουμε, θα φοβερίσουμε και κάπως θα τα καταφέρουμε ως άτομα μεμονωμένα αδιαφορώντας για την υπόλοιπη κοινωνία.
Πού όμως καταλήγουμε με την νοοτροπία αυτή?
Το εμφανές είναι η κατάντια του κρατικού μηχανισμού. Αποδιοργάνωση και αναποτελεσματικότητα. Και από αυτό τιμωρούμαστε όλοι άμεσα ή έμμεσα. Από την ανταγωνιστικότητα της εθνικής οικονομίας έως την καταστροφή του περιβάλλοντος.
Αυτό όμως το οποίο δεν φαίνεται ως συνέπεια αλλά υποβόσκει και υποθηκεύει το μέλλον μας είναι ότι η μοιρολατρία φέρνει την εσωστρέφεια και τον ατομικισμό. Ο κάθε ένας από εμάς προσπαθεί να τα βολέψει μόνος του αδιαφορώντας για την υπόλοιπη κοινωνία. Μάχεται και ενδιαφέρεται μόνο για τα στενά οικογενειακά του συμφέροντα αδιαφορώντας για τις μακροπρόθεσμες επιπτώσεις έξω από τα στενά του ενδιαφέροντα. Αδιαφορεί για την θέση της χώρας στο παγκόσμιο γίγνεσθαι προκαλώντας την μείωση της ανταγωνιστικότητας μας σε καθημερινούς πρακτικούς όρους. Από την επιχειρηματική εσωστρέφεια και την έλλειψη καινοτομιών έως την αδιαφορία των δασκάλων μας και την υποβάθμιση της εκπαίδευσης των παιδιών μας.