Μέχρι τότε η πολιτική μου άποψη για την κοινωνία διαμορφώνονταν ανάμεσα στον οπαδισμό και την αφέλεια. Μια αφέλεια η οποία στηριζόταν μόνο σε αγνές προθέσεις για μία κοινωνία δίκαιη και συμπονετική. Έπαιξε ρόλο και το γεγονός ότι ένα χρόνο πριν την κρίση, είχα συμμετάσχει ως επικεφαλής οικονομολόγος σε μία μελέτη για την κοστολόγηση ενός δημόσιου Φορέα Διαχείρισης Στερών Αποβλήτων. Ήταν μια τραυματική εμπειρία η οποία ξεκίνησε με το απλό ερώτημα ποιος πληρώνει αυτά τα ελλείματα ? και κατέληξε στην τραγική απάντηση : εσύ ηλίθιε.
Τα κόμματα δεν είχαν πλέον καμία σημασία και την θέση τους πλέον, πήρε η αναγνώριση του πολιτικού αυτοπροσδιορισμού. Η θέση μου στην κοινωνική αλυσίδα και το συμφέρον μου από κοινωνική άποψη.
Το 2013 ο πατέρας μου δημοσίευσε στο Facebook το παρακάτω κείμενο γράφοντας για τις αναμνήσεις από τον παππού μου. :
‘’Εμείς, οι χωριάτες μου έλεγε, είμαστε Άρχοντες γιατί δουλεύουμε το χώμα από το οποίο ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο. Και ο Άρχοντας κρατάει πάντα στο ένα του χέρι ένα πατσαβούρι. Ό,τι κακό και να του κάνεις, εκείνος με το πατσαβούρι το σβήνει.. Όποιος σε χτυπά με την πέτρα, εσύ θα τον χτυπάς με το ψωμί.”
Μέσα στην φράση αυτή βρήκα τον σπόρο του αυτοπροσδιορισμού απέναντι στην κοινωνία και εκεί βρήκα το πολιτικό νόημα της ζωής μου δηλαδή την διεκδίκηση μιας κοινωνίας η οποία μου δίνει την δυνατότητα να πετύχω σε ότι είμαι καλός για να κερδίσω το ψωμί μου και κατ΄ επέκταση για να δώσω ένα καλύτερο μέλλον στα παιδιά μου. Από αυτή την άποψη λοιπόν εγώ θέλω να είμαι αυτός ο οποίος προσθέτει αξία στην κοινωνία μας και συνεπώς κρατάω ψωμί και όχι πέτρα
Η Δημοκρατία ως πολίτευμα δεν δημιουργήθηκε για να απωλέσουμε ή να αδιαφορήσουμε για τα κοινωνικά μας συμφέροντα αλλά δημιουργήθηκε ως μέθοδος διεκδίκησης τους. Να μην τα διεκδικούμε με τα μαχαίρια αλλά με τις ψήφους.
Έτσι λοιπόν κατά μία άποψη το παρόν κείμενο είναι ένα πολιτικό μανιφέστο στο οποίο διακηρύσσω το πολιτικό μου συμφέρον να υπάρχει μία κοινωνία με παραγωγική, αποτελεσματική και εθνικά συνειδητοποιημένη επιχειρηματικότητα.